Κατάθεση ψυχής ενός 20χρονού κοριτσιού με διατροφικές διαταραχές:Don’t eat lovely cow

Κατάθεση ψυχής ενός κοριτσιού ούτε 20 ετών με μοναδικό σκοπό την αφύπνιση ατόμων με διατροφική διαταραχή, για να αναγνωρίσουν το προβλημά τους και να προσπαθήσουν να δώσουν λύση σ’ αυτό..

Γιατί η λύση για οποιοδήποτε πρόβλημα έρχεται πρώτα από την αναγνώριση του…”

Ακόμα θυμάμαι τη στιγμή που χτύπησε το καμπανάκι μέσα μου. Ήταν καλοκαίρι, 1ο έτος. Είχα φύγει από εδώ με αρκετά παραπανήσια κιλά από πανελλήνιες και το μόνο που έπρεπε να κάνω για να πάνε όλα καλά ήταν να μην τρώω. Να επιστρέψω πίσω φανερά αλλαγμένη.

Μην τρως. Μην τρως άλλο μικρή ‘γελάδα. ?σε να φανεί η όμορφη, κλασάτη κοπέλα που κρύβεται μέσα στο λίπος σου. Όποτε τρως καταστρέφεις τα νιάτα σου και τη ζωή σου. Δεν σέβεσαι τον εαυτό σου − πώς περιμένεις να σε σέβονται οι άλλοι; Είσαι αδύναμη, δεν σου αξίζει τίποτα. Έχεις κάνει τον εαυτό σου σκουπιδοτενεκέ. Απαίσιο, απαίσιο βουλιμικό τέρας. ?μα ξαναφάς τις επόμενες μέρες, θα βάλω το χέρι σου στο συρτάρι και θα το τραβήξω τόσο δυνατά, που θα σου σπάσω τα δάχτυλα. Όλα τα δάχτυλα! Είσαι ένα ζώο παχύδερμο. Πώς περιμένεις ότι θα μπορούσε ποτέ να αγαπήσει κάποιος εσένα; Εσύ τι θυσίες κάνεις για να σε αγαπάνε; Βούλωσε τον καταπιόνα σου, να γίνεις όμορφη κι αξιαγάπητη, απαίσια, φαρδιά γομάρα. Σε μισώ. Σε μισώ!

Σε τέτοιον ώριμο και ψύχραιμο τόνο κινούνταν ατέλειωτα προσωπικά ημερολόγια, όπου σχεδίαζα τις εξωφρενικές μου δίαιτες, συνέχαιρα τον εαυτό μου όταν τις τηρούσε και τον έβριζα για σελίδες όταν ξέφευγε από το πρόγραμμα.

Και τα κατάφερα. Από λίγο παχουλή έγινα κανονική και η θετική κοινωνική ανταπόκριση με έκανε να συνεχίζω. Όσο πιο αδύνατη, τόσο πιο αξιοθαύμαστη. Το μυαλό μου περιλάμβανε μόνο θερμίδες. Θερμίδες, κιλά, ζυγίσματα και αριθμητικές πράξεις ανάμεσά τους. Πλέον με θεωρούσαν αδύνατη και άκουγα συχνά το «εσύ δεν πρέπει να τρως πολύ», που στα ανεγκέφαλα αυτιά μου, που είχαν δεχτεί αρκετές πλάκες για το θέμα παλιότερα, ήταν η καλύτερη μελωδία.

Συνέχεια με συνέκρινα με την πιο αδύνατη που θα έβρισκα στον χώρο. Είναι πιο αδύνατα τα πόδια της απ’ τα δικά μου; Τα χέρια της; Πόσο λιγότερο μπορεί να τρώει από εμένα; Θέλω κι εγώ να πετάνε τόσο τα κόκκαλα στο λαιμό μου.

Παρ’ όλα αυτά, ακόμα ένιωθα χοντρή, γιατί δεν μπορούσα να αποδεχτώ ότι δεν θα άλλαζε ο σωματότυπος μου, π.χ τα μπούτια μου, λόγω των πολλών χρόνων γυμναστικής είχαν διαμορφωθεί με υποτυπώδεις μύες.

Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι ίσως υπήρχε κάποιο πρόβλημα στη διατροφή μου, πέρα από το γεγονός ότι έτρωγα πού και πού ανεξέλεγκτα παραπάνω απ’ το εξωφρενικό όριο που είχα βάλει στον εαυτό μου – γιατί δεν είχα αρκετό αυτοέλεγχο, προφανώς.

Τι κι αν είχε σταματήσει η περίοδός μου, τι κι αν ήμουν κίτρινη και μου πέφτανε τα μαλλιά με τις χούφτες. Είχα γλιτώσει από το παχύσαρκο τέρας που με κυνηγούσε. Η μήπως όχι; Έπρεπε να κάτσω νηστική κι άλλο, να τρέξω πιο γρήγορα, να μη χάσω τον έλεγχο, να μην…
Αλλά δεν μου περνούσε απ’ το μυαλό ότι ίσως είχα όντως κάποια διατροφική διαταραχή. Οι διατροφικές διαταραχές ήταν για άτομα αξιοσέβαστα και κοκαλιάρικα σαν σκελετοί. Εγώ είχα ένα σχετικά οk σώμα ως τότε και επιπλέον πεινούσα συνέχεια και κρατιόμουν για να μη φάω. Δεν ήμουν αρκετά υπεράνω για να ζητήσω βοήθεια, θεραπεία − εγώ ήμουν απλώς μια χοντρή που ήθελε να γίνει αδύνατη. Μου άξιζε. Αφού μου λέγανε μπράβο, έκανα το σωστό. Δεν είχε σημασία που κοιμόμουν (σπάνια και δύσκολα) και ξυπνούσα με μια φωνή να ουρλιάζει «μη φας, μη φας, μη φας, θα γίνεις πάλι μια χοντρή ‘γελάδα!», με τη ζυγαριά να ορίζει την αυτοεκτίμηση που μου άξιζε να έχω με ακρίβεια γραμμαρίου. Εγώ έκανα το σωστό, απλώς το σωστό είναι δύσκολο.

Ανέβηκα στη ζυγαριά -ο φόβος κι ο εχθρός μου. ‘Ημουν αρκετά αδυνατισμένη και ήταν ολοφάνερο! Βέβαια, επί βδομάδες τρεφόμουν μόνο με μήλα και μαρούλι.
Τρόμαξα. Η εγκράτειά μου είχε αποδώσει. Ήμουν σαφώς λιγότερα απ’ όσο σχεδίαζα. Και τότε, ξαφνικά, αντιλήφθηκα κάτι που σχεδόν μου έκοψε την ανάσα. Ζαλίστηκα, και όχι από την πείνα.

«Σχεδόν τα κατάφερα», σκέφτηκα-σχεδόν, γιατί ποτέ δεν είμαι ευχαριστημένη-,
«Αλλά ίσως έχω πρόβλημα. Δεν υπάρχει περίπτωση να διατηρήσω αυτά τα κιλά, θα πρέπει να μην ξαναφάω ποτέ».

Επιπλέον, δεν ήμουν τέλεια. Είχα φτάσει στα όριά μου. Κοίταξα στον καθρέφτη, αυτόν που πάντα κοιτούσα κι αναρωτιόμουν ποιο ήταν αυτό το χοντρό τέρας, και αυτήν τη φορά αναρωτήθηκα: «Και τώρα τι κάνουμε ρε φίλε;».

Είχαν περάσει μόλις μερικοί μήνες. Σχεδόν αμέσως άρχισα τα βουλιμικά επεισόδια. Εντυπωσιακά βουλιμικά επεισόδια που δεν είχαν καμιά σχέση με τις μικρές παρασπονδίες για τις οποίες κατηγορούσα τον εαυτό μου κάποτε.

Δεν το πήρα καθόλου ελαφρά, προσπαθούσα απεγνωσμένα να τα περιορίσω, γυρνώντας σε κανονική βουλιμία, αλλά πήρα κάμποσα κιλά, περισσότερα απ’ όσα χρειαζόμουν.

Και τώρα κάνω διατροφή, με πολύ πιο λογικούς όρους όμως. Δεν προωθώ την παχυσαρκία, το junk ή την υπερφαγία, που από πρώτο χέρι είναι κι αυτή αρρώστια. Πλέον δε νιώθω πια αυτή την αφόρητη ντροπή όταν βάζω οτιδήποτε στο στόμα μου.

Προσωπική μου άποψη είναι ότι αν δεν σε εκφράζει το κίνημα του «body acceptance» για τα παραπανίσια κιλά, είναι δικαίωμά σου να ασχοληθείς με το σώμα σου για να το βελτιώσεις.
Αλλά, αν δεν μπορείς να αγαπήσεις τον ατελή εαυτό σου στα όποια κιλά, θα τον μισείς αφόρητα και στα -10, στα -20, όπως και στα +200.

O βασικός λόγος που τα γράφω όλα αυτά είναι για να χτυπήσω το καμπανάκι σε όποιον βρίσκεται στην κατάστασή μου, όποιον έχει για τα καλά συνδέσει στο μυαλό του τα κιλά με το φαγητό, την ντροπή, τον αυτοσεβασμό και τον σεβασμό ή την αγάπη που νομίζει ότι του αξίζει.
Η διατροφή μπορεί μόνο να σε αδυνατίσει, όχι να σε κάνει πιο αξιόλογο ή να σε εξαιρέσει από τα προβλήματα των σχέσεων ή να εξαλείψει όλα σου τα άγχη και τις ανασφάλειες. Δεν έχει ηθικές προεκτάσεις, δεν σε κάνει αυτόματα απόλυτα αποδεκτό ή, ακόμα χειρότερα, αγαπητό.

Θέλω απλώς να παρακαλέσω όποιον βλέπει τη ζωή του να καθορίζεται ΜΟΝΟ από θερμίδες και κιλά και θεωρεί ότι μπορεί να καλύπτει τα κενά του μόνο με το φαγητό ή τη λιμοκτονία, είτε εμφανίζει είτε όχι ακόμα όλα τα χαρακτηριστικά κάποιας διατροφικής διαταραχής, να μη χάσει άλλο χρόνο απ’ τη ζωή του και να ζητήσει βοήθεια τώρα.

Έχω φτάσει στην απόλυτα σωστή διατροφική στάση και το ιδανικό σώμα και δε θα ξανακυλήσω ποτέ σε περιστασιακές φρίκες με τα κιλά κ.λπ. και έχω την τέλεια ισορροπία στη διατροφή μου και με έχω αποδεχτεί πλήρως και έπιασα 12άρι στο Κίνο και σας στέλνω, αραχτή από το μπανγκαλόου στις Μαλδίβες, όπου ζω τον απόλυτο τροπικό έρωτα με έναν Κρεολό μασέρ;;
Όχι, αλλά το παλεύω. Κάποια στιγμή, κάτι απ’ όλα αυτά θα καταφέρω.